Wachten op de wind

Een verhaal over een intense vriendschap tussen twee heel verschillende meisjes
‘s Avonds zit ik op de rots. Dan kijk ik uit over de zee en wacht tot de zon in de verte gaat zakken. De zomer is overal, gloeiendheet. Iedereen snakt naar regen. Ik wacht op de wind die me weg kan voeren.

Verder is alles net als anders, hier met opa op het eiland. Maar toch niet helemaal. Er is iets anders in mij. Plotseling stond zij daar, zomaar. ‘Ik heb jou wel gezien,’ zei ze. En ik wist niet wat ik moest antwoorden, je begint meestal toch met een hallo of zo.

Een eiland. Een zomervakantie. Een opa. Wieke en Rut. Een gestrande walvis. En al het andere ligt ver achter de horizon. Of in het diepe donker van de zee.